foto:nl.dreamstime.com

Saar roert in de soep die in een ijzeren pot boven het vuur hangt, haar muts scheef, een grijze lok valt naar voren, ze strijkt hem naar achteren met een ruw roden knuist. Een groezelig oor wordt zichtbaar. Gewoonlijk zie je alleen de lel, groot verfrommeld geel-wit met zwarte stipjes net maden. De buitendeur staat open, ik zie de struiken, donkergroen, de takken hangen zwaar over het pad. Zij gaan in golven in de wind, de bladeren ritselen, het lijkt of zij wenken,
‘Kom, Meek kom naar buiten.’
Ik draai mij half om, Saar staat nog steeds over de pan gebogen, de lok hangt weer boven de soep. Ik doe een stap naar de deur, de wind glijdt langs mijn rokken.

Het is koud buiten, ik ril in de katoenen jurk en steek mijn handen diep in de schortzakken. Vette bladeren wrijven langs mijn gezicht en trekken aan mijn muts. Een tak heeft hem beet, hij zwiert hem triomfantelijk boven mijn hoofd. Ik rek mijn arm en probeer hem te pakken, maar de tak blijft het kapje pesterig heen en weer zwaaien. Ik moet hem hebben, dat hoofddeksel. Ik hoor Saar al schreeuwen als ik terugkom zonder dat stomme ding, ik voel mijn wang, die pijn doet. Ik ga op mijn tenen staan, trek de tak naar beneden en pak hem snel de muts af. Er scheurt iets, de tak heeft een klein winkelhaakje gemaakt net boven het golvende randje. Ik geef de struik een klap, de twijgen geven mee, de bladeren glijden langs mijn handen. Zachte, dunne handjes met vingers en nerven die kriskras over het oppervlak lopen als de rode randen op de handen van Saar. Ik kijk nog eens naar de scheur en strijk weer over mijn wang. Boven roezemoezen de bomen, een reiger slaat zijn vleugels uit, hij krast hartverscheurend en stijgt op, dan zweeft hij boven de struiken, groot en breedvleugelig. Ik kijk hoe hij  de grijze lucht in glijdt.Zou er plaats zijn voor mij tussen die vleugels?